Lista światowego dziedzictwa jest prowadzona przez ONZ UNESCO od 1975 roku i ratyfikowana przez 192 państwa. Trafiają na nią wyjątkowe (w sensie powszechności wartości dla ludzkości) zabytki, pomniki przyrody oraz inne miejsca naturalne. Od 2008 roku jest rozwijana też Lista niematerialnego dziedzictwa kulturowego. W tym roku, kilka dni temu, na tę listę trafiła również joga. 🙂
Jak UNESCO uzasadnia ten wybór?
Filozofia, na której opiera się starożytna, indyjska praktyka jogi, wpłynęła na wiele aspektów funkcjonowania społeczeństwa w Indiach – m.in. w obszarach zdrowia, medycyny, edukacji czy sztuki. Wartości jogi opierają się na zjednoczeniu umysłu z ciałem i duszą po to, aby umożliwić lepsze funkcjonowanie na poziomie umysłowym, duchowym i fizycznym. Właśnie te cechy jogi tworzą w znacznej mierze etos społeczności. Joga to sekwencje pozycji ciała, medytacja, kontrolowanie oddechu, recytowanie i inne techniki służące temu, aby pomóc w samourzeczywistnieniu, zmniejszyć cierpienie i pozwolić osiągnąć stan wyzwolenia. Joga może być praktykowana zarówno przez osoby starsze, jak i młodsze, bez względu na płeć, przynależność klasową czy religię. Stała się popularna również w innych częściach świata. Tradycyjnie joga była przekazywana w modelu Guru-Shishya (mistrz-uczeń), w którym jogini-guru byli głównymi kustoszami wiedzy i umiejętności. Obecnie nie tylko aśramy jogi i pustelnie dają entuzjastom dodatkowe możliwości nauki tej tradycyjnej praktyki, ale również szkoły, uczelnie, centra czy też media społecznościowe. Choć starożytne manuskrypty i pisma nadal są używane w nauczaniu i w praktyce jogi, dostępna jest też bogata literatura współczesna na ten temat.
Więcej informacji można też zobaczyć na filmie pt. „Yoga” opublikowanym przez UNESCO:
